Spacerowali w milczeniu już dłuższą chwilę.
Madzia
była niespokojna i cały czas myślała, w jaki sposób może powiedzieć TO Adamowi.
W jej głowie zaczęły pojawiać się różne scenariusze tego jak Adam zareaguje na
to, co za chwilę usłyszy. Przez moment przemknął jej nawet najczarniejszy
scenariusz, że Adam jej nie zrozumie i się rozstaną.
W głowie Adama był spokój,
chociaż trochę martwił się o swoją ukochaną, ponieważ wyglądała na
zaniepokojoną- w końcu nie wytrzymał. Stanął, odwrócił ją tak, że teraz stali
naprzeciwko siebie, wziął za ręce i powiedział.
Magda wiedziała, że teraz nie może już się wywinąć,
musi powiedzieć mu, ale… ehhh-westchnęła w duchu i powiedziała do siebie- dasz
radę, będzie dobrze.
M: Chodzi o to- zrobiła chwilę przerwy, Adam, nikomu
z poza mojej rodziny nie mówiłam, właściwie wiedzą o tym tylko rodzice i moje
przyjaciółki.
A: Madziu- przerwał jej Adam
- Nie musisz się stresować,
ja zrozumiem a przynajmniej będę się starał zrozumieć, nie martw się i mów.
Skierował ją w stronę ławki, żeby usiadła i sam
zajął miejsce koło niej, cały czas nie wypuszczając jej rąk ze swoich.
M: Jakiś czas temu miałam dziwne bóle, ból w
podbrzuszu, który nagle sam ustępował, bolały mnie uda, miałam zmniejszony
apetyt i takie różne. Później mama namówiła mnie, żebym poszła do lekarza, a
potem byłam u kolejnego i … - spojrzała na Adama i utkwiła w nim wzrok.
M: Mam podejrzenie nowotworu
jajnika
Adam cały czas milczał i wpatrywał
się w nią, po chwili Magda dostrzegła w jego oczach łzy, nagle chwycił ją i
przytulił mocno do siebie, po pewnym czasie odsunął ją i powiedział
A: Madziu, to nie koniec świata,
wszystko będzie dobrze, to tylko podejrzenie tak? Więc nie martw się, przejdziemy
przez to razem, no chodź- znowu ją przytulił, - jestem z Tobą
********************
Kilka tygodni później
Magdalena
Zapukałam do drzwi. Lekarz serdecznym
gestem zaprosił mnie bym weszła do środka. Kilkakrotnie rozmawialiśmy i
darzyłam go sympatią oraz zaufaniem. Teraz siedziałam na fotelu i czekałam aż
skończy rozmowę z pielęgniarką
- Co tam piękna?- Zagadał. Od 1
wizyty tak do mnie mówił, ale nie tylko do mnie słyszałam, że do innych
pacjentów też jest taki, zawsze umiał z nimi porozmawiać i poświęcał czas na
odwiedzenie tych którzy leżeli w szpitalu
- Nic, w sumie to mam nadzieję, że
ma Pan dla mnie dobrą wiadomość Panie doktorze- odpowiedziałam. Dzisiaj miałam
dowiedzieć się czy nowotwór to tylko podejrzenia.
- No więc Magdaleno- zaczął a ja z
niepokojem wpatrywałam się w jego oczy
- będziemy musieli powtórzyć
badanie-
Co? Dlaczego? Coś nie tak?
-Moja droga, to tylko takie
procedury, żebyśmy byli pewni. Nic się nie martw będzie dobrze. Za jakiś czas
dostaniemy wyniki ale do tego czasu niczym się nie przejmuj i zawsze pamiętaj
życie jest dobre- uśmiechnął się, przypomniało mi się co jego pacjenci o nim
mówili zawsze im powtarzał życie jest dobre. Uśmiechnęłam się i ze skierowaniem
na badania wyszłam na korytarz. Adam siedział z moją mama. Te kilka tygodni
uświadomiło mi, że zawsze będę mogła na nim polegać. Wspierał mnie. Był zawsze
kiedy go potrzebowałam a nawet troszczył się o moją mamę, rozmawiał z nią,
pocieszał, kupował zakupy. Adam wstał a mama spojrzała na mnie, zapytała co u
lekarza i poszłyśmy na badanie.
***********
Adam
*********
Było mi jej po prostu żal, moja ukochana cierpiała, wiem, że to tylko podejrzenia, ale i tak się o nią martwiłem, starałem się jak mogłem aby o tym nie myślała i cieszyła się życiem. Coraz bardziej się w niej zakochuje i ona staje się mi coraz bliższa, chciałbym zawsze z nią być. to chyba jedyna kobieta z jaką się spotykam, która jest prawdziwa, ona jest sobą, nie oszukuje i jest taka śliczna i mądra, mam nadzieję, że nic jej nie będzie.
************
Magda
********
Gdy podjechałyśmy pod dom
zobaczyłam jakiś samochód na podjeździe
-Mamo? Mamy gościa?
- nie wiem córeczko, ale patrz
nikogo nie ma, może to nie do nas.
Weszłyśmy do domu.
- tata?! Krzyknęłam uradowana kiedy
tata wyszedł na korytarz
- kochanie, chodź niech cię
uściskam.
Po przytulankach wszyscy usiedliśmy
do obiadu, tata opowiadał co tam w pracy a my z mamą mówiłyśmy co u nas. Pod wieczór porozmawiałam z Adamem przez
telefon i ze zmęczenia zasnęłam ze słuchawką przy uchu.
Moi drodzy jak Wam mijają wakacje? Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej o raku jajnika zapraszam na stronę http://www.kwiatkobiecosci.pl/ A
może macie jakieś propozycje dotyczące bohaterów?
Pozdrawiam Was serdecznie
Choroba to trudny temat, fajnie, że próbujesz ją oswoić i opisać ;)
OdpowiedzUsuńDzięki:)
UsuńNiepewność, czy jest się chorym czy nie jest chyba najgorsza... Te chwile niepewności, przypuszczenia, "a co jeśli?"...
OdpowiedzUsuńCzekam na kolejną część z zapartym tchem. Poruszyłaś temat trudny dla wielu osób, ale tym wpisem dałaś odwagę o opowiedzeniu innym o chorobie. Świetny tekst, bardzo mi się podoba! I ta forma, także rewelacyjna :-D
OdpowiedzUsuńTak, to dla wielu osób trudny temat, chciałam aby nikt się nie poddawał i mimo jakichkolwiek trudności był uśmiechnięty:)
UsuńPozdrawiam i dziękuję:)
Bardzo dobrze piszesz- ciekawa jestem ciągu dalszego losu bohaterów :)
OdpowiedzUsuńDziękuję bardzo😘
OdpowiedzUsuńA tak często ignorujemy ból...
OdpowiedzUsuńTak, i myślimy sobie- Samo przejdzie, przecież po co mam iść do lekarza, to na pewno nic poważnego.
UsuńKobiety nie ignorujmy oznak a kiedy zapadnie decyzja to nie poddawajmy się:)
Najważniejsze aby były zaufane osoby, koło nas. Nie ważne, czy to opowiadanie czy życie...
OdpowiedzUsuń